‘Participerende observatie’ doet misschien wat te veel aan een beroepshouding denken, terwijl het bij Mounir om een levenshouding gaat. Hij onderneemt een persoonlijke zoektocht, naar zichzelf en naar de waarheid. Zodoende trapt hij alle clichés in. Schrijft bijvoorbeeld over een groeiend aantal kritische Egyptische comedy’s en vermeldt tolerante praktijken in Arabische landen. Evengoed staat hij stil bij de pijnpunten: “Beide geliefden verloor ik aan een religie en gemeenschap die simpelweg geen enkele ruimte voor seksuele diversiteit of religieuze grenzeloosheid toestaat” (p. 14).’
Lees hier de hele recensie